Pozwolę sobie wziąć w obronę interpretację zaproponowaną przez autora pytania. Jest ona bowiem zgodna zarówno z inną odpowiedzią dr. A. Wolańskiego (porada: Wyliczenia integralne i dodatkowe z 29.01.2016), jak i z Zasadami interpunkcji S. Jodłowskiego (red. J. Godyń, Kraków 2002). A. Wolański pisał wówczas: Wyliczenia i wyszczególnienia mogą mieć dwojaki charakter – integralny i dodatkowy. W wypadku wyszczególnień integralnych, które wchodzą w skład głównego toku wypowiedzi, przecinek jest zbędny. W podobnym tonie wypowiada się S. Jodłowski: […] przecinek nie jest potrzebny, gdy wyszczególnienie nie ma charakteru dodatkowego, lecz wchodzi integralnie w skład wypowiedzi. Np.: 632. Takie spółgłoski jak np. p, b, czy t, d należą do tzw. zwarto-wybuchowych (s. 125). (Zbędny przecinek przed spójnikiem rozłącznym: czy jest zapewne wynikiem błędu drukarskiego). W zdaniach podobnych do powyższego człony typu: jak np. p, b czy t, d można by traktować jako rozbudowane przydawki porównawcze integralne. Na marginesie chciałbym również zauważyć, że przykłady ilustrujące regułę nr 380 zawierają wyłącznie wyszczególnienia o charakterze dodatkowym, czyli takie, które mogą zostać pominięte bez ryzyka, że zdanie straci sens. Trudno się zatem doszukiwać analogii między nimi a zdaniem przytoczonym przez autora pytania. Może warto byłoby wspomnianą regułę doprecyzować, a za punkt wyjścia przyjąć – notabene całkiem logiczny – podział na wyliczenia integralne, niewymagające przecinków, i dodatkowe, wprowadzane po przecinku?