Z gramatycznego punktu widzenia najlepiej byłoby mówić „Ja i kolega jesteśmy przedstawicielami firmy X” (lub „Ja z kolegą jestem przedstawicielem firmy X”).
Kiedy bowiem tworzymy podmiot tzw. szeregowy (w naszym przykładzie ja i kolega), to wyrażenia takie jak ja oraz kolega oznaczają równorzędność osób. Jeśli powiedzą Panowie ja i kolega, to będzie znaczyło, że jesteście tak samo ważni ze względu na reprezentowanie firmy. Klient może się zwrócić zarówno do osoby, która mówi o sobie ja, jak i do osoby, o której mówi się kolega. Obie osoby są równie kompetentne w udzielaniu odpowiedzi, załatwianiu danej sprawy itp.
Kiedy zaś budujemy podmiot tzw. towarzyszący, to znaczy podmiot w mianowniku (w naszym przykładzie ja) połączony jest z innym podmiotem za pomocą przyimka z (w naszym przykładzie z kolegą), to eksponujemy osobę wyrażoną mianownikiem, a upodrzędniamy osobę wyrażoną wyrażeniem przyimkowym. Wyrażenie ja z kolegą można więc odczytywać jako informujące o hierarchii ważności: osoba mówiąca (ja) jest osobą ważniejszą, na wyższym stanowisku, a osoba, o której mówi z kolegą, jest osobą mniej ważną, w jakiś sposób podporządkowaną. W ten sposób często mówią dorośli o dzieciach, np. „Muszę iść z Anią do lekarza”, lub o zwierzętach, np. „Byłem tam z psem” (nie: „Ja i pies tam byliśmy”).
Jednak z praktycznego punktu widzenia zarówno konstrukcja „Ja z kolegą jesteśmy przedstawicielami…”, jak i konstrukcja „My z kolegą jesteśmy przedstawicielami…”, są zrozumiałe dla odbiorcy. Nie niosą ze sobą zagrożenia dla komunikacji językowej. Można używać ich obu, traktując je jednak jako warianty mniej staranne i mniej wyraziste znaczeniowo.