Takie nazwy firmowe złożone z elementów niewspółrzędnych (składnikiem nadrzędnym jest tu iPod, podrzędnym zaś Touch) odmieniane bywają u nas trojako, a więc każdy z podanych przez Panią sposobów ilustruje nasz zwyczaj językowy. Nie ulega jednak wątpliwości, że należy dokonać oceny tych form.
Zasadniczo w języku polskim powinniśmy odmieniać wszystkie wyrazy, które możemy przypisać do jakiegoś wzoru odmiany, a nieodmienność to odstępstwo od tej reguły, do którego powinno dochodzić wyjątkowo. A skoro oba składniki nazwy możemy bez problemu odmieniać, za formę optymalną należy uznać trzecią, i mówić o iPodzie Touchu itd.
Z najgorszą z form wymienionych w pytaniu uważam drugą. Łatwo sprawdzić, że w częściej używanych nazwach o podobnej budowie taka odmiana razi, powiemy np. nowy model Volkswagena Golfa, a nie Volkswagen Golfa. Rozumiem wprawdzie, że przy takiej odmianie nazwę traktuje się jako niepodzielną całość, a w związku z tym końcówkę dodaje się po niej. Jeśli jednak chcemy ograniczyć się do jednokrotnego użycia końcówki (co jest sensowne), mamy lepszy sposób. Jest nim odmienność wyłącznie pierwszego składnika, nadrzędnego przecież. Ten sposób tworzenia form fleksyjnych nazw tego typu uznałbym za akceptowalny.
I jeszcze ciekawostka: w nazwie handlowej producent stosuje małą literę w zapisie drugiego wyrazu (iPod touch); ale to inny problem językowy.