Słownikom ortograficznym można w zasadzie zaufać. Podane przykłady są jednakowo poprawne, a można by je zapisać jeszcze inaczej, aby wyrazić emocje lub lepiej odzwierciedlić brzmienie imitowanych zjawisk. W wypadku wyrazów dźwiękonaśladowczych typowym zjawiskiem jest powtarzanie rdzeni lub poszczególnych liter, np. „Lewatywa to najlepsza rzecz, he, he, he, he! – rechotał uradowany swoim dowcipem” (J. J. Szczepański, Polska jesień), „Jestem groźna czarownica,/ Cha-cha!/ Zna mnie cała okolica,/ Cha-cha!” (J. Brzechwa, Jaś i Małgosia), „(…) zdumienie powoli odpłynęło i zaczęli się nagle spazmatycznie śmiać i odkrzykiwać: – huuuuu – hiiiii (…)” (E. Zegadłowicz, Zmory).