Charakterystyczną cechą form czasu przeszłego wszystkich czasowników jest w polszczyźnie ruchomość końcówek. Mogą się one łączyć z tematem czasownika albo z jakimś wyrazem poprzedzającym czasownik, najczęściej z zaimkiem lub partykułą. Owa względna samodzielność tych końcówek wynika z tego, że w dawnej polszczyźnie były to odrębne wyrazy. Pochodną tego stanu rzeczy jest to, że końcówek tych NIE TRZEBA (co nie oznacza, że nie można) powtarzać w zdaniach złożonych o tożsamym podmiocie. Należy jednak zauważyć, że omawiane tu konstrukcje mogą być odczuwane przez niektórych użytkowników języka jako nieco archaiczne, por. np.

• Patrzyliśmy sobie chwilę w oczy, a później kiwali głowami.
• Siedzieliśmy, czekali i nie upadali na duchu.