Publikacji, o jakiej Pan myśli, chyba nie ma. Można skorzystać ze słowników wymowy polskiej (stosunkowo skromnych) oraz z ogólnych informacji zawartych we wprowadzeniach do nich. Użyteczne jest też hasło problemowe akcent w słownikach poprawnej polszczyzny PWN.
W publikacjach tych podaje się, że akcent proparoksytoniczny (czyli na sylabie trzeciej od końca) mają tylko te wyrazy na -ika, -yka, które pochodzą z łaciny (do polszczyzny mogły oczywiście trafić bezpośrednio z innych języków) bądź utworzone zostały na wzór tego rodzaju nazw łacińskich. Ponadto pochodne nazwy osób, np. reprezentantów dyscyplin badawczych, mają taki sam akcent, por. mateMAtyka (nauka), ale także – kogo? – mateMAtyka (przedstawiciela tej nauki).
Akcent związany z konkretnym ciągiem dźwięków (w powyższym przykładzie MA) może znaleźć się na sylabie trzeciej od końca (jak w przykładach wyżej) bądź na przedostatniej (jak zwykle w polszczyźnie, por. mateMAtyk jak PAtyk). Teoretycznie mógłby się znaleźć na sylabie czwartej od końca (np. mateMAtykami), ale tak nie akcentujemy, byłby to przykład wymowy hiperpoprawnej.
Spośród wyrazów, które Pan wymienił, judaistyka ma akcent na trzeciej sylabie od końca, ale Kostaryka na przedostatniej (słowo to nie pochodzi z łaciny, tylko z języka hiszpańskiego). Słowo katoliku (zgaduję, że miejscownik i wołacz od katolik) jest też akcentowane na sylabie przedostatniej (nie pochodzi od rzeczownika na -ika), podobnie periodykach (z tego samego powodu).
Ogólnie biorąc, nie warto rozszerzać listy wyrazów na -ika, -yka mających nietypowy dla polszczyzny akcent, gdyż akcentowanie ich w taki sposób jest zjawiskiem recesywnym. Poleca się tak akcentować w języku starannym, publicznym, ale już w swobodnej wymowie może to brzmieć pretensjonalnie.