Współcześnie regularną końcówką celownika liczby pojedynczej rzeczowników męskich jest -owi, a -u zachowała się w nielicznych wyrazach (chłopu, panu, bratu, księdzu, ojcu, diabłu). Obecność przyimka ku nie wpływa na dobór końcówki – poprawnie mówimy: ku końcowi (a nie: ku końcu). Także nazwy miejscowe tworzą celownik za pomocą -owi (ku Krakowowi, ku Wrocławiowi, ku Olszynowi itd.), choć poprawna jest także konstrukcja ku Krakowu – na zasadzie reliktu.
Dawniej (do XVII wieku) było jednak nieco inaczej: celownik nie miał dominującej końcówki – część rzeczowników przybierała -u, a część -owi (zależało to od właściwości fonetycznych ich prasłowiańskich „przodków”). W XIX wieku, kiedy powstawała Gramatyka języka polskiego Józefa Muczkowskiego, -owi była w zdecydowanej przewadze, jednak -u utrzymała się np. w nazwach miejscowych zakończonych na -ów, połączonych z przyimkiem ku: ku Krakowu, ku Tarnowu, ku Charkowu, podczas gdy te same nazwy w celowniku, bez przyimka ku, miały już końcówkę -owi: Zawdzięczał wszystko Krakowowi.