Gramatycznie taka formuła jest bez zarzutu, ale znaczeniowo jest bezużyteczna: adresat i tak widzi, gdzie jest początek listu. Co więcej, formuła ta zdradza brak pomysłu i brak obycia w korespondencji. W Emigrantach Mrożka jest taka scena: jeden z bohaterów (tzw. prosty człowiek, robotnik czy chłoporobotnik, a mówiąc bez ogródek: cham) dyktuje drugiemu (sfrustrowanemu inteligentowi) list do żony i dzieci: „W pierwszych słowach mojego listu donoszę wam, że jestem zdrowy…”. Nie bez znaczenia jest, że wygłasza te słowa ze stryczkiem na szyi, będąc o krok od samobójstwa (którego ostatecznie nie popełnia). Nawet w tej dramatycznej (i jednocześnie groteskowej) sytuacji, nienawykły do pisania listów, nie umie swoich uczuć wyrazić szczerze i popada w konwencję, w banał, w fałsz, a w kontekście całego dialogu – w śmieszność.