Co do tego, czy użytkownicy języka kojarzą formę nawarski z Nawarrą czy też nie – pewności nie ma; trzeba by zrobić badania na ten temat.
Formalnie rzecz biorąc, forma nawarski jest lepsza: zbudowana tak jak canberski (od: Canberra) – czyli za pomocą regularnego i bardzo produktywnego przyrostka -ski. Rozszerzoną postać tego przyrostka: -jski stosuje się np. wtedy, gdy powstaje ryzyko trudności z wymową formy zakończonej na -ski (por. trudne *kolombski – łatwe kolombijski), albo wtedy, gdy nazwa miejscowa kończy się na -i (por. Abu Zabi – abuzabijski ) lub ma miękkie zakończenie tematu (np. Libia – libijski), albo gdy kilka tych cech nazwy geograficznej się łączy (por. Kalifornia – nazwa o miękkim zakończeniu tematu: trudne *kaliforński – łatwe kalifornijski).
Forma nawarski jest dobrze umocowana w historii i kulturze (por. choćby przydomek władców: Henryk Nawarski, Blanka Nawarska; por. też obfite piśmiennictwo historyczne).
Z tych zapewne powodów wydawnictwa leksykograficzne PWN notują interesujący Pana przymiotnik w postaci: nawarski. Tego rozstrzygnięcia bym się trzymała – lecz nie dogmatycznie: jeśli chodzi o słowotwórstwo, wyjątki od reguł są może równie częste jak reguły.
Dlatego gwoli uczciwości muszę napisać, że spotyka się również – w źródłach dostępnych w internecie – przymiotnik, ku któremu się Pan skłania, czyli: nawar(r)yjski. Spotyka się go nawet w tekstach oficjalnych (por. tłumaczenie nazwy uniwersytetu: Uniwersytet Nawaryjski). Przeciwko tej formie przemawia jednak nie tylko jej niesystemowość, lecz także to, że nie wiadomo, czy zostawić w niej podwojone r.
Z tych wszystkich powodów skłaniałabym się – choć nie ślepo – do wyboru formy nawarski.