Wymagania polskiej fleksji nakazują, aby wszelkie nazwiska męskie – w tym także obce – włączać, jeśli jest to tylko możliwe, do modeli deklinacyjnych właściwych rzeczownikom i przymiotnikom pospolitym. Pewien wyjątek można uczynić w odniesieniu do nazwisk, w których wypadku – mimo istnienia stosownych wzorców fleksyjnych – obcość brzmienia powoduje wyraźną tendencję do nieodmienności. Przy czym mamy tu zastrzeżenie, które mówi, iż takiemu potencjalnie odmiennemu, lecz nie odmienianemu nazwisku musi towarzyszyć odmienione imię, tytuł lub inne określenie.
Anglosaskie nazwisko Nye [wym. naj] – ze względu na wymowę swego zakończenia – może być odmieniane, a w wypadku braku w nazwie komisji innego odmienionego określenia – wręcz musi. A więc powiemy i napiszemy o komisji Nye’a, którą to praktykę potwierdza uzus, por.
Działalność senackiej komisji Nye’a w raportach ambasady RP w Waszyngtonie z lat 1934–1936.
Od nazwiska jej przewodniczącego republikanina Geralda Nye’a była nazywana komisją Nye’a.
Nie mamy oddzielnej monografii dotyczącej prac i działalności komisji Nye’a, chociaż temat ten przewija się w wielu opracowaniach.

Dzielenie wyrazów w angielszczyźnie zależy od odmiany tego języka. Pisownia brytyjska przyjmuje zasadę etymologiczno-morfologiczną (nadrzędny jest podział na elementarne składniki morfologiczne). W odmianie amerykańskiej większą wagę przywiązuje się do podziału na sylaby. Niezależnie od tego nazwisko Gaffney [wym. gafni] najlepiej podzielić następująco: Gaff-ney. Nie ma tu bowiem zastosowania obligatoryjna na polskim gruncie zasada dzielenia grupy spółgłoskowej złożonej z dwu jednakowych liter.