Nazwiska zakończone na -er
Mam wątpliwość czy przy odmianie rzymskich imion zakończonych na -er, takich jak Pulcher lub Glaber należy:
* pozostawić -e- (Pulchera, Glabera), adaptując zasadę 67.1 i zgodnie z poradą https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/pana-Habra-czy-pana-Habera;169.html
* pominąć -e- (Pulchra, Glabra), zgodnie z argumentem, żeby postępować zgodnie z językiem oryginału (https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedia:Zg%C5%82o%C5%9B_b%C5%82%C4%85d_w_artykule&diff=67000482&oldid=66999823)?
MS
Szanowny Panie,
zacytuję „Nowy słownik poprawnej polszczyzny” PWN pod red. A. Markowskiego (Warszawa, 1999), hasło „Nazwiska” (opracowane przez Dorotę Zdunkiewicz-Jedynak):
Nazwiska na -er, podobnie jak rzeczowniki pospolite (np. kelner, szwagier), odmieniają się z zachowaniem -e-ruchomego lub rzadziej nie, np. Romer D. Romera, Mahler [wym. Maler] D. Mahlera, Kromer D. Kromera, Weber D. Webera, ale: Szuster D. Szustra.
O sposobie odmiany decydują różne czynniki, przede wszystkim: stopień utrwalenia nazwiska w języku polskim, zwyczaj językowy.
Jak widać, zwykle dochodzi do oboczności (czyli -e- zanika), jednak możliwe jest też zachowanie samogłoski.
Z pozdrowieniami
