W nazwiskach na -ec, które nie mają odpowiedników wśród rzeczowników pospolitych, o zachowaniu lub opuszczeniu (i)e w przypadkach zależnych decyduje tradycja odmiany. A ponieważ nazwisko Kulwiec jest bardzo rzadkie (w 2002 r. – według bazy PESEL – miało je zaledwie 25 mężczyzn w Polsce) wszystko zależy od konkretnego nosiciela. Z jednej strony kwerenda tekstów internetowych pokazuje osoby, u których (i)e było opuszczane podczas odmiany (D.B. Kulwca; C. Kulwcowi; N. Kulwcem; Ms. o Kulwcu), por. np.

• Jest spokrewniony z Elżbietą Dobrowolską (ur. 1815), która była matką Juliana Kulwca (ur. 1840 w Kalwarii).
• W 1883 r. wyszła za mąż za Antoniego Polanisa w Nowym Jorku. Mieli córkę o imieniu Wanda. Wanda poślubiła Ignacego Kulwca.
• Przywitanie Ignacego Mościckiego przez przedstawiciela robotników Franciszka Kulwca.
• Czy Julian Gaspar Kulwiec był tym samym Julianem Kulwcem, który uczestniczył w powstaniu polskim i został skazany na wygnanie na Syberii?

Z drugiej zaś strony znaleźć można – w tekstach dawnych i współczesnych – formy z zachowanym (i)e, por. np.

• Mowa Jaśnie Wielmożnego Imść Pana Józefa Kulwieca, Sędziego Ziemskiego i Posła Powiatu Oszmiańskiego na Sesyi Sejmowej, dnia 20 Julii 1793 roku w Grodnie miana.
• Zgon Abrahama Kulwieca pozbawił reformację litewską wybitnego propagatora, a naukę polską – wybitnego lingwisty i najznakomitszego znawcy kultury starożytnej w Polsce pierwszej połowy XVI wieku.
• Powitanie lata w fotorelacji uczestników koła fotograficznego prowadzonego przez Rafała Kulwieca.

Formą z zachowanym (i)e posługiwał się także H. Sienkiewicz w Potopie, por.

• W oczach jej stawały jakby na jawie twarze pana Kokosińskiego, Uhlika, Zenda, Kulwieca-Hippocentaura i innych – i dostrzegła w nich, czego pierwej nie widziała: że były to bezczelne twarze, na których błazeństwo, rozpusta i zbrodnia wycisnęły pospołu swe pieczęcie.
• Może i szlachta rozochociłaby się z kolei, bo przeciw potańcowaniu w niedzielę, po mszy i w zapusty, nikt by bardzo nie protestował, ale reputacja „kompanii” była już zbyt znana w Wołmontowiczach, więc pierwszy olbrzymi Józwa Butrym, ten, który stopy nie miał, wstał z ławy i zbliżywszy się do Kulwieca-Hippocentaura, chwycił go za pierś, zatrzymał i rzekł ponuro: – Jeśli się waszmości chce tańca, to może ze mną?
• Duchy to śp. Kokosińskiego, Ranickiego, Uhlika, Rekucia, Kulwieca i Zenda, w kwiecie wieku i sławy niewinnie posieczonych, uzbroiły ramię moje wtedy właśnie, gdym – świadczę się Bogiem! – o zgodzie jeno i przyjaźni ze wszystką szlachtą laudańską zamyślał, chcąc żywot mój cale odmienić, wedle słodkich rad twoich.

Reasumując, jeśli rzecz dotyczy nieżyjącej postaci historycznej, należy ustalić, jaka była tradycja odmiany nazwiska w jego rodzinie. Jeśli sprawa dotyczy osoby żyjącej, należy ją po prostu spytać, jak sama odmienia swoje nazwisko.