Nazwiska męskie zakończone na -o mają w polszczyźnie trojaki wzorzec odmiany. Według modelu męskoosobowego IV grupy odmieniają się nazwiska zakończone na -o poprzedzone jedną z następujących głosek: ź, ć, ś, dź, ń, j, oraz l, np. Puzio, Cyzio. Nazwy te odmieniają się jak wyraz pospolity dziadunio. Paradygmat rzeczowników rodzaju żeńskiego grupy IV dotyczy nazwisk, w których wygłosowe -o jest poprzedzone spółgłoską twardą: b, p, d, t, w, f, z, s, r, ł, m i n, np. Lato, Kopyto. Takie nazwy własne odmieniają się jak rzeczownik pospolity bona. Z kolei paradygmat rzeczowników rodzaju żeńskiego grupy III dotyczy nazwisk, w których wygłosowe -o jest poprzedzone spółgłoską tylnojęzykową: k, g, h, ch, np. Chodźko, Żwirko. Tego typu nazwiska odmieniają się jak rzeczownik matka. Ten właśnie model odmiany stosujemy wobec nazwisk typu Senko czy Seńko (głoska ń pojawia się w środgłosie nazwiska Seńko i w żaden sposób nie może wpływać na paradygmat odmiany), por.

D. Senki, Seńki (matki)

C., Ms. Sence, Seńce (matce)

B. Senkę, Seńkę (matkę)

N. Senką, Seńką (matką)