Szanowna Pani,

nie ma reguł fleksyjnych odnoszących się wyłącznie do nazw walut zapożyczonych z języków obcych. Reguły te mają bardziej uniwersalny charakter. Każde zapożyczenie z języka obcego (mogą być bowiem również zapożyczenia wewnętrzne) powinno być poddawane na gruncie polskim analizie morfologicznej, która pozwoliłaby zakwalifikować je do odpowiedniej kategorii i ewentualnie włączyć do polskiego systemu fleksyjnego. Adaptacja fleksyjna zapożyczeń dotyczy przede wszystkim tych wyrazów, które z uwagi na swoją budowę – w szczególności wygłos – dadzą się wpisać w odpowiedni wzorzec polskiej odmiany. W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że rzeczowniki kończące się w wymowie na spółgłoskę, którym można przyporządkować rodzaj męski, często dają się wpisać w któryś z wzorców odmiany rodzaju męskiego. Rzeczowniki zakończone na -a często wpisują się w paradygmat odmiany rodzaju żeńskiego.

Jednak ogromne zróżnicowanie zapożyczeń leksykalnych z języków obcych sprawia, że niektóre rzeczowniki – przede wszystkim ze względu na budowę – nie poddają się polskim rygorom fleksyjnym i pozostają nieodmienne. Są to przeważnie wyrazy, dla których nie można znaleźć właściwego wzorca odmiany. Należą do nich przede wszystkim rzeczowniki zakończone w wymowie na -u, -e, -i/-y, dwie samogłoski lub samogłoskę akcentowaną, por. np. alibi, bantu, chargé, emu, etui, glacé, hobby, jury, lobby, makao, reggae.

Czasami zdarza się i tak, że dla danego wyrazu dałoby się znaleźć odpowiedni wzorzec, ale np. z uwagi na niedostateczne spolszczenie pisowni rezygnuje się z tego, ponieważ zapis odmiany byłby kłopotliwy.

Reasumując: każdy przypadek może być inny i trzeba podejść do niego indywidualnie.

Łączę pozdrowienia