Odpowiedź na to pytanie wcale nie jest prosta. O odmianie decyduje to, czy nazwisko jest polskie, czy obce, czy polskie nazwisko jest tożsame z rzeczownikiem pospolitym oraz czy nazwisko obce jest odpowiednio długo i często używane, by się zaadaptować na poziomie fleksyjnym.

Nazwiska polskie zakończone na -el, jeśli tylko w równobrzmiących z nimi rzeczownikach pospolitych tracą w odmianie samogłoskę -e-, odmieniane są z opuszczeniem jej w przypadkach zależnych, np.

• Dekiel, D. Dekla (nie: *Dekiela),
• Wróbel, D. Wróbla (nie: *Wróbela).

W nazwiskach Polaków o postaci nietożsamej z rzeczownikiem pospolitym najczęściej w przypadkach zależnych zachowuje się -e-, np.

• Korbel, D. Korbela,
• Lelewel, D. Lelewela,
• Pendel, D. Pendela.

W nazwiskach pochodzenia obcego o zachowaniu lub opuszczeniu -e- w odmianie decyduje najczęściej stopień adaptacji nazwiska w języku polskim. Nazwiska mające na gruncie polskim dłuższą tradycję na ogół tracą w odmianie -e-, np.

• Hegel, D. Hegla,
• Mendel, D. Mendla,
• Wedel, D. Wedla.

Nazwiska nie dość ugruntowane w polskiej tradycji językowej najczęściej zachowują -e- w odmianie, np.

• Cromwell, D. Cromwella,
• Kinkel, D. Kinkela,
• Orwell, D. Orwella.

Są też w końcu nazwiska, które – niezależnie od podanych wyżej czynników – mają odmianę oboczną, por. np.

• Surtel, D. Surtla albo Surtela.