Do przywołanych w pytaniu nazw bóstw można odnieść ogólną regułę mówiącą, że nazwy własne osobowe zakończone na -i odmieniamy w liczbie pojedynczej jak przymiotniki. Zasada ta zawiera dodatkowe zastrzeżenie, które mówi, że w nazwach zakończonych w wymowie na -li opuszczamy niewymawianą literę -i przed końcówkami -ego, -emu, por. np. Bacciarelli, ale: Bacciarellego; Bacciarellemu.
Niestety diabeł tkwi w szczegółach. Nazwy azteckie nie do końca przypominają w formie brzmieniowej nazwy własne osobowe włoskie, do których przede wszystkim odnosi się przywołana na początku reguła. Kłopot sprawia nazwa Huitzilopochtli, której oryginalna wymowa zapisywana jest międzynarodowym alfabetem fonetycznym IPA w następujący sposób: [wiʦiloˈpoːʧtɬi]. Przed końcowym -i występuje obca polskiemu systemowi fonetyczno-fonologicznemu spółgłoska boczna zwarto-szczelinowa dziąsłowa bezdźwięczna [tɬ]. Niewątpliwie nie jest to głoska [l], o której wspomina norma. Być może właśnie dlatego w uzusie stosunkowo często spotykamy następujący zapis odmiany: Huitzilopochtliego, Huitzilopochtliemu, m.in. w internetowej wersji encyklopedii PWN, por.

Coatlicue […] matka cudownie poczętego boga Huitzilopochtliego.

Jeśliby jednak przyjąć, że w wyniku adaptacji fonetyczno-fonologicznej na gruncie polskim dochodzi do swoistego uproszczenia oryginalnej wymowy i zamiast spółgłoski [tɬ] mamy dwie oddzielne głoski [t] i [l] (por. [łic-ilopocztli]), to wówczas dopuszczalny byłby następujący zapis odmiany: Huitzilopochtlego, Huitzilopochtlemu.
Na pewno błędem w zapisie odmiany jest stosowanie apostrofu (np. nie: Huitzilopochtli’ego).