Sposób odmiany nazwiska zależy od wymowy jego zakończenia. Można sobie wyobrazić, że w nazwisku Reade końcowe „e” jest wymawiane, można jednak także sądzić, że nie jest ono wymawiane (wszystko zależy od pochodzenia nazwiska, a także od języka, w którym jest używane przez konkretną osobę – inaczej będzie się ono zachowywało jako nazwisko brytyjskie, inaczej jako niemieckie itd.).
Jeśli końcowe „e” jest wymawiane, to nazwisko przybiera w liczbie pojedynczej odmianę przymiotnikową (Nie ma pana Readego, Przyglądam się panu Reademu itd.), natomiast w liczbie mnogiej – rzeczownikową (państwo Readowie).
Jeśli zaś końcowe „e” pozostaje nieme, to nazwisko w obu liczbach zachowuje się jak rzeczownik, gdyż jego ostatnią głoską jest spółgłoska (Nie ma pana Reade’a, Przyglądam się panu Reade’owi itd. oraz: państwo Reade’owie).

W obu wypadkach – jak widać – nazwisko to odmienia się w liczbie mnogiej jak rzeczownik. Trzeba jednak pamiętać o tym, że jeśli w mianowniku liczby pojedynczej „e” jest wymawiane, to w formach przypadków zależnych liczby mnogiej jest ono pomijane (gdyż traktujemy je jak końcówkę gramatyczną, która jest za każdym razem wymieniana) – państwo Readowie, państwa Readów, państwu Readom, z państwem Readami, o państwie Readach. Jeśli zaś w mianowniku liczby pojedynczej „e” nie jest wymawiane, to w formach przypadków zależnych liczby mnogiej należy je pozostawić, a końcówkę oddzielić od tematu apostrofem – państwo Reade’owie, państwa Reade’ów, państwu Reade’om, z państwem Reade’ami, o państwie Reade’ach.