Słowo pan pełni tu funkcję grzecznościową – jest dodawane do nazw stanowisk (pan dyrektor), funkcji (pan prezes), a czasami nawet zawodów (pan nauczyciel) po to, by wskazać na szacunek dla osoby, o której mowa. W Polsce politycy i urzędnicy zbyt często, moim zdaniem, stosują tę formę – posługują się nią w sytuacjach, które tego nie wymagają (np. w oficjalnym piśmie, w protokole jakiegoś zebrania, w codziennej rozmowie). Formę pan prezydent zarezerwowałabym na bardzo uroczyste okazje, a także – rzecz jasna – na sytuacje, w których mówimy (przemawiamy) w obecności prezydenta.
Podobnie postępowałabym z wyrażeniem pani prezydent. Na to, że mówimy o kobiecie, wskazuje na ogół forma wyrazów w zdaniu: prezydent podpisała…, nasza prezydent. Nie ma więc konieczności dodawania słowa pani w sytuacjach, w których płeć osoby nazwanej prezydentem „ujawnia się” w innych słowach.