Form Pan (pan), Pani (pani), Państwo (państwo) powinniśmy używać przede wszystkim w sytuacjach, w których dana osoba funkcjonuje jako osoba prywatna. W sytuacjach oficjalnych posługujemy się nimi tylko wtedy, gdy chcemy okazać komuś szczególne względy – tak się dzieje w zasadzie tylko w sytuacjach uroczystych.
Tak więc zapowiedź: Wykład wygłosi pan profesor Jan Kowalski / Wykład wygłosi Pan Profesor Jan Kowalski byłaby stosowna na przykład na zjeździe absolwentów uczelni, gdy jeden z uczestników jest jednocześnie referentem. Inaczej mówiąc: gdy sytuacja prywatna miesza się z oficjalną. Informacja Ten dzban pochodzi z kolekcji Pani Anny Wiśniewskiej mogłaby zostać wypowiedziana w obecności darczyńcy (darczyńczyni?).
W pismach oficjalnych albo po prostu nienacechowanych stylistycznie, w katalogach wystaw, w zapowiedziach wydarzeń itd. posługujemy się imieniem i nazwiskiem danej osoby (ewentualnie też jej tytułem lub stopniem naukowym, nazwą pełnionej funkcji itp.) bez określenia pan, pani.
A już nieznośną manierą jest opatrywanie nazwami pan, pani nazwisk uczonych, autorów teorii naukowych czy nawet pisarzy, których działalność (twórczość) studenci poznają na zajęciach. Niestety, nie mogę się powstrzymać przez zwróceniem na to uwagi (na szczęście nielicznym) studentom, którzy powołują się na słownik pana Doroszewskiego (!) czy teorię pana de Saussure’a (!!!).