W ekonomii operuje się nie tylko pojęciem optymalność w sensie Pareto, ale także wymiennie optimum w sensie Pareto, efektywność w sensie Pareto, efektywność Pareto (‘niemożliwe jest zwiększenie produkcji jednego dobra bez zmniejszenia produkcji innego’). Okazuje się, że używa się także – o czym wspomina internauta – przymiotnika złożonego z członem nazwiskowym włoskiego ekonomisty Vilfreda Pareta (zmarł w 1923 r.), tyle że rozmaicie się wówczas owo adiectivum zapisuje: raz z łącznikiem (np. strategie Pareto-optymalne, rozwiązanie Pareto-optymalne, zbiór Pareto-optymalny), raz jako dwa oddzielne wyrazy (strategie Pareto optymalne, rozwiązanie Pareto optymalne, zbiór Pareto optymalny). Niektórzy decydują się na małą literą i łącznik (pareto-optymalny) bądź zapis łączny paretooptymalny, traktując ów twór jako klasyczny przymiotnik jakościowy. Trudno wskazać na jakiś jeden poprawny sposób zapisu, należy chyba dopuścić wszystkie warianty, mając na względzie osobliwość słowotwórczą tego pojęcia. Polszczyzna środowiskowa zna wprawdzie przymiotniki złożone z członem nazwiskowym zapisywane małą literą i łącznie, np. michnikopodobny, tuskopodobny, kaczyńskopodobny, a więc można by się na tym zwyczaju oprzeć i także opowiedzieć za grafią paretooptymalny. Boję się jednak, że nie wszyscy ekonomiści by ją zaakceptowali jako zalecenie normatywne.