Formy skrócone od nazwisk złożonych (bez względu na ich genezę) bywają stosowane i stosowane być mogą, często mówimy i piszemy np. o Pobogu i Borze zamiast o Pobóg-Malinowskim i Borze-Komorowskim. W związku z tym, jeśli w tekście podaliśmy pełną formę nazwiska, możemy następnie użyć go w formie skróconej.
Pierwszą część nazwiska wspomnianego włoskiego filozofa odmieniać możemy bez trudu (DB. Pica, C. Picowi, N. Pikiem, Ms. o Picu), jednak formy takie, zwłaszcza narzędnik i miejscownik, wielu osobom mogą wydać się osobliwe („brzmią nieszczególnie”). To jeszcze nie największy problem – gorzej, że na podstawie form odmiany nie można odtworzyć jednoznacznie mianownikowej postaci nazwiska. Te względy zapewne sprawiły, że autorzy słowników zalecają w tym wypadku nieodmienność, sądzę jednak, że nie brali oni pod uwagę możliwości stosowania formy krótkiej.
Trzeba w związku z tym powiedzieć, iż odmiana omawianego nazwiska, nawet w pełnej formie, nie powinna być uznawana za błąd, ponieważ poddaje się ono odmianie łatwo, sprawiając tylko pewien problem ortograficzny. System naszego języka nie jest odmienianiu nazwiska Pico przeciwny. Drugi argument biorę zaś, odwołując się do autorytetu. Otóż Władysław Tatarkiewicz w Historii filozofii pisze o stuleciu, „które wydało […] platończyka Pica della Mirandolę” (t. 2, s. 39).
Pora na konkluzje. W tekście najpierw używamy pełnej nazwy osoby, potem wolno nam zastosować formę skróconą. Jeśli tą nazwą jest skróceniem od Pico della Mirandola, możemy – uwzględniwszy podane argumenty – zastosować wariant zachowawczy (nieodmienność) lub odważny, nazwę Pico odmieniając. Mniej odważni mogą się zastanowić, czy nie byłoby dobrze unikać form narzędnika i miejscownika.