Ogólna zasada mówi, że tytuły obcych gazet i czasopism – niezależnie od tego, czy są zapisywane alfabetem łacińskim, czy też pismem niełacińskim następnie transliterowanym, transkrybowanym czy też w inny sposób romanizowanym – należy traktować jako wyrażenia cytaty i zapisywać pod względem wielkości liter zgodnie z regułami ortograficznymi obowiązującymi w języku źródle, por. np. „Allgemeine Zeitung”, „Corriere della Sera”, „Daily Mirror”, „Gazzetta di Parma”, „Lidové nowiny”, „Lietuvos aidas”, „Wilenskaja prauda”, „Los Angeles Times”, „Lwiwśki wisti”, „Sud Ouest”, „Tribune de Genève”, „Ukrajinśka prawda”, „Večernji list”. Zasada ta nie obejmuje oczywiście tytułów zapisywanych w systemach pisma, które nie rozróżniają liter małych i wielkich (abdżady arabski i hebrajski, pisma chińskie, japońskie czy koreańskie). W takich wypadkach tytuły prasowe zapisuje się zwyczajowo wielkimi literami (poza wewnętrznymi spójnikami, przyimkami i rodzajnikami), por. np. „Al-Watan al-Arabi”, „Jedi’ot Acharonot”, „Renmin Ribao”, „Yomiuri Shimbun”, „Dong-a Ilbo”.

Przywołana powyżej ogólna reguła obejmuje również rodzajniki poprzedzające tytuł, przy czym chodzi wyłącznie o te rodzajniki, które wchodzą w skład oficjalnego tytułu. W większości wypadków w tytułach angielsko-, francusko-, hiszpańsko- niderlandzko-, niemiecko- i włoskojęzycznych ów początkowy rodzajnik jest pisany od wielkiej litery, por. np. „De Standaard”, „De Telegraaf”, „Der Spiegel”, „Die Welt”, „El Mundo”, „El País”, „Il Sole 24 Ore”, „L’Équipe”, „La Gazzetta dello Sport”, „La Stampa”, „Le Figaro”, „Le Monde”, „Le Soir”, „Les Échos”, „The Boston Globe”, „The New York Times”. Obecne w winietach gazet zapisy typu: „l’Humanité” czy „la Repubblica” wynikają z tradycji. W „zwykłym” tekście należy stosować wielkie litery: „L’Humanité” i „La Repubblica”.