W języku węgierskim nazwisko to brzmi jak [pojo]. Mamy jednak dobry punkt odniesienia, a mianowicie znane z naszej historii nazwisko Zápolya. Można je wprawdzie wymawiać [zapojo], ale na użytek polski słowniki polecają wymowę [zapoja] (z akcentem na pierwszą sylabę w mianowniku, jak w wymowie oryginalnej). Jest to sensowne, bo rozwiązuje problem z fleksją – nazwisko to odmieniamy tak, jak nasze Okrzeja, Zieja, to znaczy następująco: DCMs. Pólyi, B. Pólyę, N. Pólyą.
I jeszcze uwagi w sprawie wymowy: można mówić [pojo] lub [poja]. Amerykańskie źródła akademickie podają natomiast wymowę [polja], a przypuszczam, że w obiegu naukowym taka dominuje. Uznałbym ją w takim razie za główny wariant wymowy, którego zaletą jest też to, że niczego nie zmienia w naszej odmianie i w zapisie jej form.