„Przecinek nakierowujący”
w języku angielskim funkcjonuje forma nakierowywania odbiorcy przez pisanie bądź omijanie przecinka. Czy w języku polskim również możemy zastosować ten zabieg? Na przykład w taki sposób:
Właściciel wrzucił oferty na mieszkania o których opowiadał – opowiadał o mieszkaniach
Właściciel wrzucił oferty na mieszkania, o których opowiadał – opowiadał o ofertach.
Z wyrazami szacunku,
Bartosz Rudel
12.09.2018
12.09.2018
Szanowni Państwo,w języku angielskim funkcjonuje forma nakierowywania odbiorcy przez pisanie bądź omijanie przecinka. Czy w języku polskim również możemy zastosować ten zabieg? Na przykład w taki sposób:
Właściciel wrzucił oferty na mieszkania o których opowiadał – opowiadał o mieszkaniach
Właściciel wrzucił oferty na mieszkania, o których opowiadał – opowiadał o ofertach.
Z wyrazami szacunku,
Bartosz Rudel
W języku polskim – w omawianej tu sytuacji – przecinek nie nakierowuje na związki składniowo-semantyczne łączące zdanie podrzędne z nadrzędnym. Przecinek jest obligatoryjny w takich wypadkach.
Należy podkreślić, iż z punktu widzenia normy składniowej i semantycznej podstawowym warunkiem poprawnego użycia zaimka względnego który jest możliwość odniesienia go do jednego tylko wyrazu w zdaniu nadrzędnym. Jeśli ten warunek jest spełniony, nie zachodzi konieczność „nakierowywania” zaimka na rzeczownik w zdaniu nadrzędnym przez użycie przecinka lub pominięcie go.
Jeśli w zdaniu nadrzędnym występuje grupa nominalna złożona z kilku rzeczowników, to liczba gramatyczna i rodzaj zaimka muszą jednoznacznie wskazywać na związek tylko z jednym rzeczownikiem, który jest dookreślany przez zdanie podrzędne przydawkowe, por. np.
Był jedynym uczestnikiem tej strasznej katastrofy, któremu udało się uratować.
Warunku jednoznaczności – a tym samym kryteriów poprawności językowej – nie spełniają natomiast zdania:
*Dzwonił szwagier Marka, którego poznaliśmy na wczasach. [szwagra czy Marka poznaliśmy?]
*Chodziło o dom wujka, który stał się przedmiotem ogólnego zainteresowania. [dom czy wujek?]
Należy podkreślić, iż z punktu widzenia normy składniowej i semantycznej podstawowym warunkiem poprawnego użycia zaimka względnego który jest możliwość odniesienia go do jednego tylko wyrazu w zdaniu nadrzędnym. Jeśli ten warunek jest spełniony, nie zachodzi konieczność „nakierowywania” zaimka na rzeczownik w zdaniu nadrzędnym przez użycie przecinka lub pominięcie go.
Jeśli w zdaniu nadrzędnym występuje grupa nominalna złożona z kilku rzeczowników, to liczba gramatyczna i rodzaj zaimka muszą jednoznacznie wskazywać na związek tylko z jednym rzeczownikiem, który jest dookreślany przez zdanie podrzędne przydawkowe, por. np.
Był jedynym uczestnikiem tej strasznej katastrofy, któremu udało się uratować.
Warunku jednoznaczności – a tym samym kryteriów poprawności językowej – nie spełniają natomiast zdania:
*Dzwonił szwagier Marka, którego poznaliśmy na wczasach. [szwagra czy Marka poznaliśmy?]
*Chodziło o dom wujka, który stał się przedmiotem ogólnego zainteresowania. [dom czy wujek?]
Adam Wolański
