Przedstawianie się komuś (nie przedstawianie komuś kogoś) to rodzaj ceremonii grzecznościowej, podczas której jedna osoba podejmuje inicjatywę poinformowania innej osoby lub innych osób o swoim imieniu i nazwisku, nazwisku lub tylko imieniu. Informacje te mogą być wzbogacone – w zależności od sytuacji mówienia – o zawód mówiącego, jego relacje z innymi osobami z towarzystwa lub z firmy itp. Motywacją takiego zachowania jest przekazanie ogólnej treści: 'Mówię, że chcę, żebyś wiedział, z kim rozmawiasz / z kim będziesz rozmawiał'. (Więcej na temat przedstawiania się i przedstawiania komuś kogoś napisałam w książce Polska grzeczność językowa, Kielce 2002).
Poprzedzenie formy imienia i nazwiska, nazwiska czy imienia formami wprowadzającymi należy do obowiązków grzecznościowych osoby przedstawiajacej się jako pierwsza (inicjującej ceremonię przedstawiania się). Osoba ta używa na ogół takich form wprowadzających, jak: „Jestem…”, „Nazywam się…”, „Moje nazwisko…” (w tym ostatnim wypadku należy podać tylko nazwisko, bez imienia). W sytuacjach bardziej eleganckich stosowane są formy w rodzaju: „Pani pozwoli, że się przedstawię…”, „Nie miałem przyjemności być pani przedstawiony…” lub częściej: „My się jeszcze nie znamy…”, „Poznajmy się…” itp.
Natomiast osoba, której ktoś w powyższy sposób się przedstawił (kolejność i pierwszeństwo przedstawiania się to oddzielny problem grzecznościowy), wymienia zazwyczaj tylko swoje imię i nazwisko, nazwisko lub tylko imię. W wypadku, gdy osoba ta jest powszechnie znana bądź znana w danym środowisku czy towarzystwie, wypowiada formułkę grzecznościową typu „Bardzo mi miło”, „Bardzo mi przyjemnie”, „Cieszę się, że mogę panią poznać”. I chociaż poradniki dobrego wychowania (zwłaszcza biznesowe) takiego zachowania nie zalecają, to zwyczaj ten jest na tyle rozpowszechniony i w praktyce miły, że nie warto z niego rezygnować.