Przyimek na łączy się z rzeczownikiem wyspa oraz z nazwami własnymi wysp, por. np. na Krecie, na Korsyce, na Majorce. Z kolei z nazwami państw łączy się przyimek w, np. w Czechach, w Japonii, w Polsce (są tu nieliczne wyjątki, np. na Węgrzech). Jeśli państwo jest jednocześnie wyspą, to wybór przyimka zależy przede wszystkim od zwyczaju językowego. Mówimy i piszemy np. na Cyprze, na Jamajce, na Kubie i na Malcie (państwo to obejmuje obszar dwóch wysp), ale w Nowej Zelandii (państwo to obejmuje dwie duże wyspy, a ponadto wiele małych) i w Singapurze (miasto-państwo położone na wyspie). Zwyczaj ten zależy zasadniczo od tego, co silniej narzuca się naszej świadomości – „wyspiarskość” danego obszaru czy też jego „państwowość”.

W wypadku niektórych państw wyspiarskich stosuje się różne przyimki w zależności od tego, czy mówimy o wyspie, czy o danym kraju, por. np. jechać na Islandię (= ‘na wyspę’) i do Islandii (= ‘do Republiki Islandii’), być na Islandii (= ‘na wyspie’) i w Islandii (= ‘w kraju’). Podobnie jest z Filipinami: wybieramy się na Filipiny (= ‘na wyspy’) i do Filipin (= ‘do Republiki Filipin’), przebywamy na Filipinach (= ‘na wyspach’) i w Filipinach (= ‘w kraju’).