Szanowny Panie,

przymiotnika od wyrażenia sztuczna inteligencja nie da się stworzyć – nomen omen – sztucznie. Tego rodzaju formacje powstają w naturalnych procesach nazewniczych. Ktoś tworzy neologizm i wprowadza go do obiegu języka. Inni z kolei – jeśli uznają daną konstrukcję za funkcjonalną – podchwytują ją i powielają.

Na razie w uzusie konkurują dwie formy, z których jedną uznał Pan za „dziwną”, a drugą – za „długą”, por.

• Choć oczywiście korzystamy z tego wzrostu popularności, powiększając nasz AI-owy zespół i szukając kolejnych możliwości wykorzystania sztucznej inteligencji.
• Dzięki temu organizacja może tworzyć nowy, AI-owy „mózg” firmy.
• Piotr opowie nam o tym, co musi posiadać zespół realizujący typowy projekt AI-owy.
• Pozostali albo zostaną zastąpieni przez swoje sztucznointeligentne odpowiedniki, albo będą przez nie kontrolowani.
• Sztucznointeligentny kolaż wykonany techniką mordu na pikselach.

Druga z form pojawia się również w tytułach tekstów specjalistycznych i naukowych, por. np.

• Analiza sztucznointeligentna
• Język sztucznointeligentny
• Sztucznointeligentne systemy ustalające trasę
• Sztucznointeligentne urządzenie wspomagające diagnostykę łagodnych zaburzeń poznawczych

Przymiotnik inteligencyjny jest poprawnie utworzonym derywatem. Problem z nim jest jednak taki, że jako formacja słowotwórcza jest nieprzejrzysty znaczeniowo w kontekście sztucznej inteligencji. Jak pokazuje uzus, rodzimi użytkownicy języka oczekują od nowo tworzonego derywatu, że w swojej budowie będzie się odwoływał nie tylko do podstawy rzeczownikowej, lecz również przymiotnikowego członu określającego rodzaj tejże inteligencji. Czas pokaże, która z form ostatecznie przyjmie się w języku. Czy któraś z dwóch obecnych, czy też jakaś zupełnie nowa?

Łączę pozdrowienia