Można by odczytać ten skrótowiec literowo, tzn. [eremu'a] (z akcentem na ostatniej głosce, co brzmi jak po francusku) i choć nie zetknąłem się z taką wymową, zalecałbym ją w języku oficjalnym. Potocznie słyszę wymowę dwojaką: [erm'ua] i [erm'uła]. Różnica między nimi jest niewielka, ale rzutuje na odmianę, toteż poświęćmy odmianie trochę uwagi.
W języku oficjalnym skrótu tego się nie odmienia i używa go często po odmienionym słowie druk lub formularz. Jeśli jest używany samodzielnie, tzn. bez poprzedzającego terminu nadrzędnego, to ma rodzaj nijaki, co można poznać po kontekście, np. obowiązkowe RMUA.
Potocznie natomiast RMUA ma rodzaj żeński, np. obowiązkowa RMUA, a przykłady internetowe pokazują, że internauci mają problem z zapisem form odmienionych. Wzorując się na formach typu EFTA – EFT-y lub Efty, które są obecne w słownikach, oraz na odmianie rzeczownika statua (D. statuy, rzadziej statui, C. statui), można zalecać formy: zapomnieć RMU-y (lub zapomnieć Ermuy) oraz dzięki RMU-i (Ermui). Bardzo potoczny, wręcz nonszalancki charakter miałaby odmiana Ermuły, Ermule (jak bibuły, bibule), ale jeśli ktoś posługuje się wymową [erm'uła], to myślę, że w konwencjach języka potocznego i te formy się mieszczą. Zwłaszcza zaś okazują się wymowne, gdy ktoś chce wyrazić swoją niechęć lub irytację, por. wypowiedź internauty: „RMUY, sruły, piny, nipy, normalny człowiek nie jest w stanie spamiętać całego tego badziewia”, która zyskałaby na ekspresji, gdyby jej autor napisał – małą literą koniecznie – ermuły.