Można Panu zazdrościć, że słyszy Pan takie formy dopiero od niedawna. Funkcjonują one bowiem „od zawsze”, na szczęście nie są na tyle częste, żeby były przejęte przez ogół użytkowników języka i zyskały status poprawnych.
Mowa oczywiście o formach mianownika i biernika zaimków w rodzaju nijakim (to pole, tamto dziecko, owo przedsięwzięcie, samo sterowanie), które mają końcówkę -o błędnie zamienianą na -e. Do zamiany tej dochodzi – jak można sądzić – dlatego że końcówka -e charakterystyczna jest dla przymiotników (ładne pole, miłe dziecko, łatwe sterowanie), których jest o wiele więcej niż zaimków (tych jest tylko kilka). Mówiący zatem niejako automatycznie dostosowują formę zaimka (te, owe, same – zamiast to, owo, samo) do formy przymiotnika (miłe, nowe). Zabieg taki jest jednak niepoprawny.
Dodam, że podobne zjawisko legło u podstaw zamiany końcówki zaimków żeńskich w bierniku. Dawniej (jeszcze w XIX wieku) mówiono: Kocham moję (nie: moją) matkę, Widzę twoję (nie: twoją) córkę itd. Z czasem formy zaimków dostosowały się do form przymiotników – wypowiedzenie zdania Kocham moję dobrą matkę (z zaimkiem zakończonym końcówką -ę i przymiotnikiem zakończonym na -ą) było mniej ekonomiczne niż Kocham moją dobrą matkę (gdzie mamy dwa razy -ą). Jedynym zaimkiem, który (niejako wbrew ekonomii języka) pozostał w dawnej formie, jest ta mający w bierniku postać tę, lecz i on – jak można zaobserwować – coraz silniej jest wypierany przez formę tą (analogiczną do: moją, twoją, tamtą itd.).