W sensie ścisłym rzeczowniki singularia tantum występują jedynie w liczbie pojedynczej, por. np. miłość, odzież, szlachta. Pluralia tantum to z kolei rzeczowniki, które występują pod względem formalnym jedynie w liczbie mnogiej mimo znaczenia liczby pojedynczej (por. np. drzwi, usta) albo niepoliczalności desygnatu (por. np. fusy, męty).

Formy człowiek – ludzie to tzw. formy supletywne (od łac. suppleō dosł. ‘uzupełniam’). W wypadku rzeczowników zjawisko supletywizmu polega na tworzeniu form fleksyjnych danego wyrazu w oparciu o odmienne tematy fleksyjne w liczbie pojedynczej i mnogiej (por. też: rok – lata).