Zapożyczenia powstają w wyniku przejęcia jakichś elementów z innych języków, najczęściej zapożycza się wyrazy, ale może to też być inny element językowy, np. obcego pochodzenia są przedrostki arcy-, eks-.
Najczęściej stosowanym kryterium klasyfikacji zapożyczeń jest język pochodzenia, na tej podstawie wyróżnia się m.in. 1) anglicyzmy (zapożyczenia angielskie), np. stres, trend; 2) białorutenizmy (zapożyczenia białoruskie), np. morda, posag; 3) bohemizmy (zapożyczenia czeskie), np. hańba, robot; 4) galicyzmy (zapożyczenia francuskie), np. bagietka, paragon; 5) germanizmy (zapożyczenia niemieckie), np. burmistrz, rynek; 6) hungaryzmy (zapożyczenia węgierskie), np. gazda, szałas; 7) italianizmy (zapożyczenia włoskie), np. fontanna, pizza; 8) latynizmy (zapożyczenia łacińskie), np. konstytucja, seminarium; 9) rusycyzmy (zapożyczenia rosyjskie), np. czajnik, zsyłka; 10) turcyzmy (zapożyczenia tureckie), np. kawa, torba; 11) ukrainizmy (zapożyczenia ukraińskie), np. hultaj, portki. Jest też grupa tzw. internacjonalizmów – wyrazów spotykanych w wielu językach w tym samym znaczeniu, które mogą nieznacznie różnić się formą, np. polityka, radio.
Ponadto znane są też inne klasyfikacje, wymagające bliższego komentarza. Można się zapoznać z nimi dzięki Nowemu słownikowi poprawnej polszczyzny (str. 1773–75).
— Jan Grzenia, Uniwersytet Śląski
PS. Polecamy też krótką historię zapożyczeń na stronach 1047–53 Słownika wyrazów obcych PWN (2004).