Argumentacja korespondenta naszej poradni w kwestii użytego słowa nie jest do końca spójna. Z jednej strony się upiera, że notki to zdrobnienie, z drugiej zaś sam definiuje tę formę jako ‘notatki’, a nie ‘małe – w sensie objętości – notatki’. Podstawą faktycznego zdrobnienia notka jest rzeczownik nota (notka = ‘mała nota’). Wyraz notatka jest z kolei zapożyczeniem z łaciny (por. łac. notatus ‘zapisany, zanotowany’) i nie jest zdrobnieniem.

Z dużą dozą prawdopodobieństwa można uznać, że użycie formy notki w odniesieniu do notatek stanowi środek leksykalno-stylistyczny nazywany hipokorystykum (spieszczenie). Spieszczenia stanowią grupę wtórną w stosunku do zdrobnień. Nie są zdrobnieniami sensu stricto, ponieważ nie muszą oznaczać rzeczy ani osób mniejszych od tych nazywanych wyrazami podstawowymi. Pieseczek nie musi być koniecznie ‘małym psem’ ani Ela nie musi być dzieckiem. Hipokorystyki wyrażają przede wszystkim pozytywne nastawienie uczuciowe mówiącego do przedmiotu wypowiedzi, por. np. kicia, koteczek (= ‘pieszczotliwie o kocie’), Wera, Werka (= ‘z miłością o Weronice’).

Hipotezę, iż mamy do czynienia z hipokorystykum, potwierdza też pośrednio sposób utworzenia omawianej tu słowoformy. Spieszczenia są bowiem zwykle tworzone albo za pomocą odpowiednich formatów (często od właściwych zdrobnień w wyniku powtórnego użycia przyrostka zdrobniałości -k-, por. np. kot + -(e)k- → kotek (= ‘mały kot’) + -(e)k- i alternacja [k] : [cz] → koteczek), albo poprzez odcięcie części sylab danego wyrazu i połączenie pozostałych, por. np. notatki → notki, Weronika → Werka. Ten drugi mechanizm jest charakterystyczny dla tzw. skrótowców grupowych (por. np. batalion → baon), stąd może wziął się pomysł nazwania – przez polemistę korespondenta poradni – formy notki skrótowcem.