Istnieją dwie bardzo zbliżone pod względem formy nazwy miejscowe: Miłosna (część Sulejówka) i Stara Miłosna (część Wesołej, od niedawna w granicach administracyjnych Warszawy), bliskie sobie też pod względem geograficznym. Istniejące słowniki podają zwykle odmianę tej pierwszej, przy czym raczej wskazują na odmianę rzeczownikową jako właściwszą (do Miłosny, ku, w Miłośnie), niekiedy proponując odmianę wariantywną, przymiotnikową (do, ku, w Miłosnej). Wynikać stąd by mogło, że analogicznie należy odmieniać nazwę Stara Miłosna. Tu jednak nieoczekiwaną niespodziankę robi nam Wykaz urzędowych nazw miejscowości w Polsce, który zaleca w dopełniaczu formę Miłosny, ale – Starej Miłosnej.
Można by nad tym przejść do porządku dziennego, uznając pomyłkę autorów Wykazu, lecz analiza tekstów internetowych (dokonana za pomocą wyszukiwarki Google) prowadzi do wniosku, że zwyczaj językowy nie jest jednolity, nawet lokalnie. W tekstach tego rodzaju proporcja form odmienianych rzeczownikowo do przymiotnikowych wynosi 2:1 (sprawdziłem formy dopełniacza, celownika i miejscownika nazwy Stara Miłosna), zaś z analizy treści wynika, że oba typy odmiany występują w samym regionie.
Uwzględniwszy te fakty, najlepiej przyjąć, że dopuszczalna jest dwojaka odmiana nazw Miłosna i Stara Miłosna, a za wzorcową wskazane będzie uznać odmianę rzeczownikową (w Starej Miłośnie). Fakt ten znajduje odbicie w informacjach słownikowych.