Przyimek dla może w polszczyźnie – wraz z użytym po nim rzeczownikiem – komunikować cel określonych działań lub wyznaczać obiekt odniesienia komunikowanego sądu, o których mowa w wypowiedzeniu. Nie ma zatem błędu w sformułowaniach typu: Tak dla fotografii. Tak dla sztuki; Tak dla wolności! Nie dla przemocy!; Tak dla bezpieczeństwa. Nie dla czadu. Konstrukcje te są również przejrzyste znaczeniowo.

Większe kontrowersje poprawnościowe budzi natomiast wyrażenie: Tak fotografii. Tak sztuce. Wynika z niego, że partykuła tak tworzy z rzeczownikiem związek rządu i narzuca mu określoną formę przypadkową (w tym wypadku celownik). A tak się w polszczyźnie nie dzieje. Partykuły to wyrazy niesamodzielne, które pełnią w wypowiedzeniu funkcje pomocnicze. Owszem, można w tekstach spotkać PODOBNE frazy, ale mają one formę zdań, w których orzeczenie narzuca określony przypadek rzeczownikowemu dopełnieniu, por. np. Powiedz TAK sztuce; Wojnie mówimy NIE. Oczywiście, ktoś mógłby powiedzieć, że w takich hasłowych sformułowaniach możliwe jest opuszczenie elementu czasownikowego. Jednakże taka elipsa czyni komunikat z jednej strony niepoprawnym pod względem składniowym, z drugiej – mniej precyzyjnym znaczeniowo.