Chodzi – jak rozumiem – o odmianę nazwiska Turnau. Jest ono, podobnie jak nazwiska Landau, Murnau (od dawna notowane przez słowniki), odmienne. Inne nazwy własne mające -au w zakończeniu (Nassau, Palau) należy uznać za specyficzne, bo są nazwami geograficznymi, które w polskich tekstach pojawiają się bardzo rzadko.

Odmiana nazwisk tego typu nie jest szczególnie trudna, bo napiszemy i powiemy: DB. Turnaua [turnała], C. Turnaua [turnałowi], N. Turnauem [turnałem]. Są to formy często spotykane w mowie, a też w piśmie. W liczbie mnogiej byliby Turnauowie (DB. Turnauów, C. Turnauom, N. Turnauami, Ms. Turnauach). Problem jest tylko z miejscownikiem i wołaczem liczby pojedynczej. Tu w mowie występuje zwykle forma [turnale], co może się wydawać problematyczne z punktu widzenia ortografii. W takim wypadku najlepiej użyć imienia, co pozwala zrezygnować z odmiany nazwiska, bo napiszemy np. o Grzegorzu Turnau.