Ufny i ufać
Pewnego razu wpadła mi w ucho piosenka Edyty Górniak. W refrenie piosenki pojawia się najpierw fragment ufna w swoje przeznaczenie, a dalej ufam w swoje przeznaczenie. Czy te formy są poprawne/dopuszczalne? Mam wrażenie, że poprawna forma to ufam swojemu przeznaczeniu, a ufna to przymiotnik, który wskazuje na cechę osoby – czy można być ufnym w coś?
Pozdrawiam serdecznie!
15.11.2018
15.11.2018
Dzień dobry!Pewnego razu wpadła mi w ucho piosenka Edyty Górniak. W refrenie piosenki pojawia się najpierw fragment ufna w swoje przeznaczenie, a dalej ufam w swoje przeznaczenie. Czy te formy są poprawne/dopuszczalne? Mam wrażenie, że poprawna forma to ufam swojemu przeznaczeniu, a ufna to przymiotnik, który wskazuje na cechę osoby – czy można być ufnym w coś?
Pozdrawiam serdecznie!
Przymiotnik ufny ma kilka znaczeń, spośród których jedno to ‘taki, który wierzy w pozytywne skutki czegoś, ma do czegoś zaufanie, jest czegoś pewny’ (definicja z Wielkiego słownika języka polskiego PWN; wersja elektroniczna): Ufny w swoje doświadczenie i talent, podjął się tego zadania. Ufny w swe siły, w potęgę rozumu (przykłady użycia też pochodzą z przywołanego słownika). Wyrażenie ufna w swoje przeznaczenie jest zatem poprawne.
Podobnie jest z czasownikiem ufać – słownik (wspomniany WSJP PWN) definiuje jedno z jego znaczeń jako ‘być przekonanym, że ktoś posiada jakieś umiejętności, zdolności itp. i potrafi je odpowiednio wykorzystać, wierzyć w kogoś lub w coś’, co ilustruje m.in. zdaniem Ufali w szczęśliwą gwiazdę tego polityka. Także więc zwrot ufam w swoje przeznaczenie nie zawiera błędu językowego.
Podobnie jest z czasownikiem ufać – słownik (wspomniany WSJP PWN) definiuje jedno z jego znaczeń jako ‘być przekonanym, że ktoś posiada jakieś umiejętności, zdolności itp. i potrafi je odpowiednio wykorzystać, wierzyć w kogoś lub w coś’, co ilustruje m.in. zdaniem Ufali w szczęśliwą gwiazdę tego polityka. Także więc zwrot ufam w swoje przeznaczenie nie zawiera błędu językowego.
Katarzyna Kłosińska, Uniwersytet Warszawski
