Szanowna Pani,

jak pokazują przytoczone zdania, to tak naprawdę przedmiotem Pani utrapień nie jest odmiana liczebników zbiorowych, lecz fleksja liczebników wielowyrazowych.

Liczebniki zbiorowe wskazują na liczbę obiektów (osób, zwierząt, przedmiotów) w przedziale od 2 do 99. W przywołanych przykładach liczebnikiem zbiorowym jest zatem tylko pięćdziesięcioro dwoje (kociąt). Liczebnik ten jest poprawnie odmieniony (por. nie miała pięćdziesięciorga dwojga kociąt). Tysiące (oraz w tym wypadku „zerowe” setki) są w całym tym wielowyrazowym określeniu liczebnikami głównymi, por. tysiąc [pięćdziesięcioro dwoje (kociąt)], tysiąc sto [pięćdziesięcioro dwoje (kociąt)].

Wzorowa odmiana liczebników wielowyrazowych – głównych i mieszanych (z członem w formie liczebnika zbiorowego) – wymaga deklinowania WSZYSTKICH elementów składowych. Powiemy zatem i napiszemy:

• Nie miała tysiąca pięćdziesięciorga dwojga kociąt.

W normie użytkowej dopuszczalne jest – ze względów praktycznych – nieodmienianie liczebników oznaczających setki oraz wyrazów oznaczających pojedyncze tysiące, miliony, miliardy, por.

• Nie miała tysiąc pięćdziesięciorga dwojga kociąt.
• Rozmawiali o tysiąc trzysta dwudziestu siedmiu chłopcach.

Nie możemy jednak nigdy rezygnować z odmiany następujących członów liczebników wielowyrazowych:

• liczebników oznaczających dziesiątki i jednostki, np. Przyglądał się dziewięćset dwadzieściorgu czworgu kurczętom;
• dwóch ostatnich, np. Dysponuje trzema tysiącami cieląt.

Na koniec należy też odnotować, że w normie potocznej w wypadku obiektów, do których stosujemy liczebniki zbiorowe, formę tę może przyjąć tylko ostatni człon liczebnika wielowyrazowego, por. trzydzieści sześcioro rozbitków (wzorcowo: trzydzieścioro sześcioro rozbitków).

Łączę pozdrowienia