Na początek uwaga natury ogólnej: ani „obcość”, ani też oryginalny oksytoniczny akcent nie są dostatecznymi przeciwskazaniami do adaptacji fonetycznej oraz fleksyjnej wyrazu zapożyczanego do polszczyzny z innego języka. W wypadku przywołanej w pytaniu hiszpańskiej nazwy własnej nie ma co snuć domysłów co do jej form w przypadkach zależnych. Nie znajdujemy się bowiem w sytuacji, w której wyraz ten miałby być użyty po raz pierwszy w polszczyźnie. Nazwa Villarreal została już bowiem dawno zaadaptowana na poziomie fleksyjnym, por.

D. Villarrealu, np. Na zasadzie półrocznego wypożyczenia do Villarrealu trafił Giovani Lo Celso; Wiemy, że niezależnie od jutrzejszego wyniku będziemy musieli polecieć do Villarrealu, gdzie będzie panowała niesamowicie gorąca atmosfera i taką samą musimy stworzyć jutro wieczorem.

C. Villarrealowi, np. Robert Lewandowski nie popisał się w meczu Ligi Mistrzów przeciwko Villarrealowi.

B. Villarreal, np. Liverpool pewnie pokonał Villarreal w półfinale Ligi Mistrzów.

N. Villarrealem, np. Jürgen Klopp zaznaczył na konferencji prasowej przed pierwszym meczem z Villarrealem, że w żaden sposób nie zaniża klasy zespołu rywala.

Ms. Villarrealu, np. Mówimy o Villarrealu, klubie z miasteczka, w którym jest jeden hotel i którego mieszkańcy wypełniliby Old Trafford w 67 proc.; Pogoda w Villarrealu.

Przywołany powyżej wzorzec odmiany jest zgodny nie tylko z kryterium uzualnym, lecz także systemowym.