Są to potoczne zdania, częściej słyszane niż czytane, więc trudno powoływać się przy nich na wiarygodny uzus. W zasadach interpunkcji też ich nie uwzględniono, można jednak kierować się tym, że tylko pozornie stanowią one bezspójnikowe połączenie dwóch zdań współrzędnych, faktycznie zaś weź pełni w nich funkcję operatora sygnalizującego imperatywny charakter wypowiedzi. Umieszczenie takiego operatora w systemie dziesięciu tradycyjnych części mowy nie jest oczywiste, najbliżej mu chyba do partykuł, ale zważywszy na to, że łączy się on tylko z czasownikami, można też uważać go za przysłówek. Tak czy owak, przecinka po weź nie stawiajmy, nie oddziela się przecież przecinkami partykuł ani spójników.