Odpowiedź na tak sformułowane pytanie nie może być jednoznaczna. Wszystko zależy bowiem od tego, co czytamy.
Tradycyjna wymowa łacińska jest zazwyczaj stosowana przy odczytywaniu wyrazów, wyrażeń czy sentencji występujących w tekście polskim na prawie cytatu (np. terminy prawnicze, medyczne, aforyzmy itp.). Większość odbiorców jest przyzwyczajona do tradycyjnej wymowy łacińskiej tych elementów leksykalnych i mogłaby mieć trudności ze zrozumieniem takich sformułowań wymawianych w formie restytuowanej. Przykładowo w takiej tradycyjnej wymowie litera C przed samogłoskami tylnymi [a, o, u], innymi spółgłoskami oraz na końcu wyrazu czytana jest jako [k], a przed samogłoskami przednimi [e, i, y] oraz [ae, oe] jako [c], por. cicer cum caule [c-icer kum kaule].
Z kolei jeśli czytamy na głos bądź recytujemy całe teksty pochodzące ze starożytności, winniśmy stosować wymowę restytuowaną. Dzięki temu nie utracimy wielu zamierzonych przez autorów efektów brzmieniowych, np. aliteracji w tekstach poetyckich.