Szanowny Panie,
nie bardzo rozumiem, co ma Pan na myśli, mówiąc „powoływanie się na leksykalną definicję językową dla określeń zboczeniec i wynaturzenie”, ale domyślam się, że chciałby się Pan dowiedzieć, czy używanie określenia zboczeniec w stosunku do osoby homoseksualnej i nazwy wynaturzenie w odniesieniu do homoseksualizmu jest uzasadnione.
Zboczeniec to ‘osoba przejawiająca odchylenia od normy w sferze seksualnej’ a wynaturzenie to ‘fakt, zjawisko odbiegające od normy’. Semantyka obu wyrazów odwołuje się więc do jakiejś normy – do tego, co zostało uznane za właściwe lub standardowe. Tu pojawia się problem – o jakiej normie mówimy? Sama się oburzam, gdy słyszę określenia zboczenie, wynaturzenie odniesione do homoseksualizmu – zgodnie z moją normą bowiem nie są to zjawiska naganne (a także niestandardowe). Wiem też, że także medycyna i psychologia nie kwalifikują osób homoseksualnych jako zaburzone (a więc – mówiąc potocznie – zboczone, wynaturzone). Wiem też jednak, że istnieją ludzie, którzy (wbrew ustaleniom nauki) postrzegają homoseksualizm jako odstępstwo od normy. Oni zapewne użyliby określeń: zboczenie, wynaturzenie dla nazwania tego zjawiska. I tu pojawia się kolejny problem – na ile czyjaś norma wewnętrzna może być uzewnętrzniana, jeśli w drastyczny sposób odbiega od normy ogólnej, i to wówczas, gdy dotyczy to tak wrażliwej i intymnej sfery jak seksualność? Inaczej mówiąc – czy istnieje przyzwolenie na to, by publicznie używać słów, które zdradzają, że uważamy, iż zachowania, które przez naukę są uznawane za normatywne, takimi nie są? Moim zdaniem na to nie ma przyzwolenia, tym bardziej że interesujące nas słowa naruszają godność osób, do których są odnoszone.