Nie ma żadnych wątpliwości, że słowem poprawnym jest zadufkostwo, a nie zadufkowstwo. Wyłącznie taka forma widnieje nie tylko w Wielkim słowniku ortograficznym PWN pod red. E. Polańskiego (Warszawa 2017, s. 1279), ale także w Wielkim słowniku ortograficznym języka polskiego wydawnictwa „Wilga” pod red. A. Markowskiego (Warszawa 1999, s. 618) i w Wielkim słowniku ortograficzno-fleksyjnym wydawnictwa „Horyzont” pod red. J. Podrackiego (Warszawa 2001, s. 1549). I z pewnością w wielu innych… Nie może być zadufkowstwo, gdyż w formie podstawowej (zadufek) nie występuje spółgłoska w. Zabieg słowotwórczy był prosty: do członu zadufk- doszedł rozszerzony przyrostek -ostwo i w ten sposób otrzymaliśmy derywat zadufkostwo. Jeśli ktoś pisze zadufkowstwo (w Słowniku gramatycznym języka polskiego należy to jak najszybciej poprawić…), to być może myli dwa rzeczowniki: zadufkostwo i jego wariant zadufkowatość, powstały przez analogię do gburowatość, głupkowatość, mrukowatość, pyszałkowatość itp., zawierający w. Słowniki zadufkowatości i adiectivum zadufkowaty nigdy nie rejestrowały, mimo to obydwie formy pojawiają się w użyciu (np. Może więc, zamiast cierpieć na amnezję i niezrozumiałą zadufkowatość, polski teatr sięgnąłby po ten utwór, odnajdując w nim poważne i ważne dla nas przestrogi?; Każe nam wybierać i niejako absolutyzować wyniki selekcji, do tego uzasadniać spójność takiego procederu, ale podejrzane jest zadufkowate przeświadczenie, że panujemy nad tym wszystkim, o czym ośmielamy się teraz rozprawiać).