Wyrażenie oznaczające kraje leżące poza przestrzenią, w której znajduje się nasz kraj, jest nietypowe w naszym języku.
Otóż ich nazwa to zagranica. Mówimy (i piszemy) więc:
M. Zagranica postawiła Polsce twarde warunki.
D. Wrócił z zagranicy.
C. Zrobił to dzięki zagranicy.
B. Zwiedził całą zagranicę.
N. Negocjowali z zagranicą.
Ms. Rozmawiali o zagranicy.

Rzeczownik ten nie jest jednak używany wtedy, gdy chcemy wskazać cel wyjazdu – musielibyśmy wówczas (jak się zdaje) używać konstrukcji Pojechał do zagranicy / w zagranicę, a te się jednak nie przyjęły. Zamiast tego mówimy: za granicę. Podobinie: nie mówimy, że ktoś mieszka w zagranicy, lecz: mieszka za granicą.