Żuraw
Proszę o odpowiedź, gdyż mam wrażenie, że oba sposoby odmiany są językowo niedoskonałe.
Z wyrazami szacunku,
13.09.2018
13.09.2018
Słowo żuraw jako dźwig lub urządzenie studzienne odmieniamy zazwyczaj tak samo jak żuraw – nazwę ptaka. W tłumaczeniach z innych języków na polski spotykam się z formą żurawów zamiast żurawi, co może wynikać z błędu – ale z drugiej może też świadczyć o poprawności, bo piszą tak ludzie „nieosłuchani”, być może trafnie kierując się ogólnymi regułami odmiany. Proszę o odpowiedź, gdyż mam wrażenie, że oba sposoby odmiany są językowo niedoskonałe.
Z wyrazami szacunku,
Nazwa żuraw (we wszystkich znaczeniach) ma miękki temat, co oznacza, że w odmianie jego końcową głoską jest [w’] (zapisywana jako połączenie liter wi: Nie ma żurawia, Przyglądam się żurawiowi itd.). Poprawną końcówką dopełniacza liczby mnogiej jest -i. Poprawna więc forma tego przypadka to żurawi.
Nie umiem się odnieść do opinii, że oba sposoby odmiany są jednakowo niedoskonałe – nie wiem, na czym miałaby polegać „doskonałość” odmiany. Jeśli rzeczownik męski kończy się spółgłoską miękką, to w dopełniaczu liczby mnogiej ma końcówkę -i (por. gość – gości, śmieć – śmieci, liść – liści itd.) – tu mamy do czynienia właśnie z taką sytuacją.
Nie umiem się odnieść do opinii, że oba sposoby odmiany są jednakowo niedoskonałe – nie wiem, na czym miałaby polegać „doskonałość” odmiany. Jeśli rzeczownik męski kończy się spółgłoską miękką, to w dopełniaczu liczby mnogiej ma końcówkę -i (por. gość – gości, śmieć – śmieci, liść – liści itd.) – tu mamy do czynienia właśnie z taką sytuacją.
Katarzyna Kłosińska, Uniwersytet Warszawski
