Imię Zygmunt pochodzi ze staro-wysoko-niemieckiego (sigis 'zwycięstwo' i mundo 'obrona, ochrona'). Edmund pochodzi ze staroangielskiego (ead 'szczęście', mund 'ochrona'). Różnica w pisowni wynika z frekwencji i chronologii przejęcia imion do języka polskiego.
Edmund jako imię duchownych było dwukrotnie zaświadczone w źródłach średniowiecznych w formie łacińskiej Edmundus. Imię Zygmunt (Żygmunt) – ponad 30 razy w formie i polskiej, i łacińskiej z wyraźnie kilkakrotnie zaznaczoną grafią: Sigmunth (th oznaczało głoskę [t]). Adaptacja fonetyczna na skutek odrzucenia końcówki -us była widoczna już w grafii średniowiecznej. W tej postaci imię zostało utrwalone jako imię królów polskich (czasy zygmuntowskie) i zwykłych śmiertelników.
Na formę imienia miała też wpływ motywacja. Imię Edmund upowszechnili Anglicy: Edmund Spenser, Edmund Halley, Edmund Hillary. Znane było w tej formie graficznej i taką formę przyjęto. Sądzę, że kodyfikatorzy i normatywiści nie zmienili w ortografii zakończenia na bardziej przyswojone.
Według Bystronia imię Edmund pojawiło się wśród elektorów króla Poniatowskiego. Większą popularność zdobyło w czasie wpływów angielskich, a największą w XX w.