Wyraz absolut (w zn. ‘byt samoistny, niezależny, nieograniczony, wieczny, doskonały, pojmowany jako synteza, źródło, racja lub stwórca całej rzeczywistości’) zapisujemy zasadniczo od małej litery, por. np. poszukiwanie absolutu, objawienie absolutu, afirmacja absolutu.

Wielka litera byłaby dopuszczalna w kontekście, w którym omawiany tu rzeczownik wystąpiłby w funkcji nazwy uosobionego pojęcia oderwanego, por. np.

Słuchając go w sobotę, w tak przemyślanym, pełnym oddania i precyzji wykonaniu, przez krótką chwilę poczułam dotyk Absolutu, tchnięcie sacrum.