Nazwy świąt i dni świątecznych należy pisać wielkimi literami, określenia opisowe tych świąt – małymi, nazwy zwyczajów, obrzędów i zabaw – też małymi. Tyle przepisy ortograficzne, ale praktyka nie jest już tak oczywista. Nie zawsze bowiem istnieje wyraźna granica między świętem a zwyczajem, zwłaszcza w odniesieniu do zamierzchłych czasów. Określenia opisowe też mogą z czasem zyskać status nazw własnych (np. do niedawna jeszcze środa popielcowa, dziś już Środa Popielcowa ‘Popielec’). Często też o pisowni decyduje tradycja i uzus językowy.
W literaturze przedmiotu i w Encyklopedii kultury antycznej wszystkie starożytne święta i obchody kultu pisane są wielkimi literami (Afrodyzje, Dionizje, Saturnalia, Bachanalie, Diomeje, Lenaje itp.), w literaturze popularnej różnie. W słownikach i encyklopediach pewuenowskich zaś bachanalie – małą, Dionizje, Saturnalia – dużą. Jak więc potraktować afrodyzje? Czy tak jak bachanalie – obrzędy, czy raczej jak Dionizje i Saturnalia – oficjalne święta ku czci? A może i Dionizje powinny być – jak u prof. Markowskiego – dionizjami, czyli bardziej obrzędami niż świętami? Różnice zdań wśród naukowców skutkują, niestety, niekonsekwencjami w słownikach.