Na to pytanie odpowiadałem już pięć lat temu. Po konsultacji z mieszkanką Anina, skądinąd językoznawcą (językoznawczynią), napisałem wówczas: „Aninianie to czysta teoria – słowo dobre do zabawy, ale nie do praktycznego użytku. W praktyce mówi się mieszkańcy Anina. Oni sami zresztą uważają się za warszawiaków”.
Tymczasem w Internecie można znaleźć wypowiedzi innych mieszkańców Anina, w tym osób znanych publicznie, które bez wahania określają się jako aninianie. Zwrócił mi na to uwagę nasz poradniany ekspert, dr Artur Czesak – obecnie krakowianin, z urodzenia zaś konecczanin, bo urodzony w Końskich.
Odpowiadam zatem na nowo: tak, aninianie to forma nie tylko poprawnie zbudowana (w to nigdy nie wątpiłem), ale też faktycznie używana przez niektorych aninian. Tym zaś, którzy lubią „wierszyki łamiące języki” (by zacytować tytuł książki Małgorzaty Strzałkowskiej) proponuję w wolnej chwili dokończyć dystych: „Ani aninianianie, ani aninianki…”, tzn. dopisać brakujący wers do rymu (jedna z możliwości to: „nie lubią niani Ani ani niani Anki”).