Dawne to czasy, kiedy przymiotnik bordowy uchodził za źle zbudowany. Witold Doroszewski w poradniku O kulturę słowa (1962) określał go jako „rażący”. To, co raziło wówczas profesora Doroszewskiego i jego korespondentów, już jednak w następnej dekadzie zostało zaakceptowane, co prawda z zastrzeżeniami. W Słowniku poprawnej polszczyzny PWN (1973) czytamy mianowicie: „bordowy lepiej: bordo”.
Dlaczego bordowy raził? Dlatego, że jako wyraz pochodny od francuskiego Bordeaux, akcentowanego na ostatniej sylabie, wydawał się spolszczeniem zbyt śmiałym. To tak, jakby ktoś dziś od rzeczownika panneau chciał utworzyć przymiotnik panowy. O ile jednak panneau pozostaje i pewnie na zawsze pozostanie terminem znanym tylko miłośnikom sztuki, o tyle bordo stało się słowem ogólnie znanym, akcentowanym po polsku na przedostatniej sylabie. A przymiotnik bordowy okazał się po prostu potrzebny: w użyciu przydawkowym można go wprawdzie zastąpić rzeczownikiem (bordowy sweterek – sweterek bordo), ale w użyciu orzecznikowym już nie.