W Słowniku gwar polskich PAN nie ma hasła brzok. Możemy się jednak domyślić, sądząc po terenie, gdzie wyraz ten został usłyszany, że jest to po prostu brzęk. W pasie gwar od Oświęcimia przez Andrychów, Suchą Beskidzką, Limanową, po Nowy Sącz bowiem nosówki ę i ą spłynęły się w jedną – w ą (brzęk → brząk). I takie zaświadczenia z Mszany Górnej w powiecie limanowskim w Słowniku mamy. Brząk to tutaj ‘człowiek lubiący dużo mówić, zazwyczaj niedorzecznie, rozwlekle, nudziarz, zrzęda’. Funkcjonuje też ten leksem jako wyzwisko. W podobnym znaczeniu występuje on w okolicach Cieszyna, Żywca, Krakowa, Myślenic i Nowego Targu. Forma brzok mogła się pojawić w wypowiedzi osoby pochodzącej z tych terenów, gdzie w gwarach nastąpił zanik nosowości, to znaczy tam, gdzie nosowe ę i ą wymawia się jak e, o (brzęk → brząk → brzok). Najbliżej Nowego Sącza byłoby to na niewielkim obszarze na zachód od Limanowej. Jeśli chodzi o znaczenie wyrazu, trudno wnioskować z tak krótkiego cytatu. Więcej moglibyśmy powiedzieć, gdybyśmy znali sytuację, w jakiej ta wypowiedź zaistniała, jakie emocje, uczucia kierowały nadawcą.